ماندن به پایِ کسی کـه دوستش داری قشنگ‌ترین استارت زندگی است

ماندن
به پایِ کسی کـه دوستش داری
قشنگ‌ترین
استارت زندگی است

:::

به آتش نگاهش اعتماد نکن !
لمس نکن !
به جهتی بگریز که بادها خالی از عطر اویند !
به سرزمینی بی‌رنگ ،
بی‌بو ، ساکت !
آری !
بگریز و پشت ابدیت مرگ پنهان شو ،
اگر خواستار جاودانگی عشقی !

:::

برایم دعا کن !
چشمان تو گل آفتابگردانند !
به هرکجا که نگاه کنی ،
خدا آنجاست !
هزارمین سیگارم را روشن می‌کنم ...
پس چرا سکته نمی‌کنم ؟
نمی‌دانم ....

:::

همچنان حالم خوب نیست !
احساس می‌کنم شکست خورده‌ام ،
در زمان ُدر عرض !
ازکه؟ صحبتِ کس نیست ...
نمی‌دانم ... احساس می‌کنم ،
کلمه‌ی ابد، گنجشکِ وجودم را محسور چشمان خود کرده است !

:::

بی‌شک جهان را به عشق کسی آفریده‌اند ،
چون من که آفریده‌ام از عشق
جهانی برای تو 

شب دلواپسی‌ها هر قدر کوتاه‌تر بهتر

شب دلواپسی‌ها هر قدر کوتاه‌تر بهتر
که شاعر در شب موهای تو گمراه‌تر بهتر

برای شانه‌های شهر متروکی شبیه من
تکان‌های گسل یک‌دفعه و ناگاه‌تر بهتر

چه فرقی می‌کند من چند سر قلیان عوض کردم ؟
برای قهوه‌چی‌ها مرد خاطرخواه‌تر بهتر

نفهمیدی که روی بیت بیتش وزن کم کردم
نوشتی شعرهایت شادتر، کم آه‌تر بهتر

نه اینکه قافیه کم بود، نه، در فصل تابستان
غزل هم مثل دامن هرقدر کوتاه‌تر بهتر

پرسید از خزان وباد پاییز

ستاره می‌زند آهسته سوسو
پرید از شاخه گل‌ها پرستو

بپرسید از خزان و باد پاییز
که مرغ بی‌قرار عشق من کو

:::

خزان چون من غمی دیرینه داره
گلی نشکفته پر در سینه داره

نگاهم سرد و خاموش است
اما هزاران حرف با آیینه داره

دوستش می دارم چرا که می شناسمش

دوستش می‌دارم
چرا که می‌شناسمش،
به دوستی و یگانگی.

ــ شهر
همه بیگانگی و عداوت است. ــ

هنگامی که دستان مهربانش را به دست می‌گیرم
تنهایی غم‌انگیزش را درمی‌یابم.

فرد دل نازک

می‌گویند تنهایی پوست آدم را کلفت می‌کند
می‌گویند عشق دل آدم را نازک می‌کند .
می‌گویند درد آدم را پیر می‌کند ...
آدم‌ها خیلی چیزها می‌گویند ،‌
و من،‌ امروز
فرد دل‌نازکی هستم که پیر شده است !