شب دلواپسی‌ها هر قدر کوتاه‌تر بهتر
که شاعر در شب موهای تو گمراه‌تر بهتر
برای شانه‌های شهر متروکی شبیه من
تکان‌های گسل یک‌دفعه و ناگاه‌تر بهتر
چه فرقی می‌کند من چند سر قلیان عوض کردم ؟
برای قهوه‌چی‌ها مرد خاطرخواه‌تر بهتر
نفهمیدی که روی بیت بیتش وزن کم کردم
نوشتی شعرهایت شادتر، کم آه‌تر بهتر
نه اینکه قافیه کم بود، نه، در فصل تابستان
غزل هم مثل دامن هرقدر کوتاه‌تر بهتر
ستاره می‌زند آهسته سوسو
پرید از شاخه گل‌ها پرستو
بپرسید از خزان و باد پاییز
که مرغ بی‌قرار عشق من کو
:::
خزان چون من غمی دیرینه داره
گلی نشکفته پر در سینه داره
نگاهم سرد و خاموش است
اما هزاران حرف با آیینه داره
دوستش می‌دارم
چرا که می‌شناسمش،
به دوستی و یگانگی.
ــ شهر
همه بیگانگی و عداوت است. ــ
هنگامی که دستان مهربانش را به دست می‌گیرم
تنهایی غم‌انگیزش را درمی‌یابم.
می‌گویند تنهایی پوست آدم را کلفت می‌کند
می‌گویند عشق دل آدم را نازک می‌کند .
می‌گویند درد آدم را پیر می‌کند ...
آدم‌ها خیلی چیزها می‌گویند ،
و من، امروز
فرد دل‌نازکی هستم که پیر شده است !